Woestijnvossen

Echte woestijndieren

Het was een opmerkelijk rustige dag in de Kgalagadi. Na een weinig enerverende rit vanaf Twee Rivieren hadden we ons kamp opgezet in Mata Mata, een kamp aan de grens van Namibië. Nu, bij het vallen van de avond, leek de weg rond Mata Mata ook behoorlijk stil. Slechts enkele 'gewone' dieren waren te zien - springbokken, gemsbokken, een paar jakhalzen, en niet veel meer. Geen leeuwen, cheeta's, luipaarden of hyena's - enkel de alledaagse fauna.

Ondanks het gebrek aan 'bijzondere' dieren besloten we toch een stukje verder te rijden, ons volledig bewust van het feit dat we binnenkort moesten omkeren om op tijd terug te zijn voordat de hekken van het kamp zouden sluiten. Plotseling trapten we op de rem... daar liep iets! Wat waren dat voor eigenaardige dieren? Ik, Jacobine, had zoiets nog nooit gezien, aangezien dit mijn eerste bezoek aan de Kgalagadi was. Greg zag de diertjes ook en identificeerde ze meteen - grootoorvossen!

Grootoorvossen zijn voornamelijk nachtdieren, maar tijdens de wintermaanden in Zuid-Afrika wagen ze zich ook overdag naar buiten. Ondanks hun verwantschap met vossen, bestaat het dieet van grootoorvossen voornamelijk uit insecten. Af en toe vormen een schorpioen of een ander reptiel een aangename traktatie, maar ze zijn niet hun standaard voedsel. Helaas zijn grootoorvossen een bedreigde diersoort: het prachtige bont trekt jagers aan. Dit feit maakte onze ontmoeting nog specialer.

Prachtige dieren langs de weg

Oh, wat waren ze schattig! Een mannetje en een vrouwtje stonden vlak langs de weg, hun hoofden gekanteld, scherp luisterend naar eventuele geluiden van mogelijke prooi. Hun opvallend grote oren hielpen niet alleen bij het vinden van prooi, maar bleken ook handig om warmte te reguleren - een noodzaak in het hete klimaat. We stopten de auto en namen de tijd om deze charmante diertjes te fotograferen. Uiteindelijk verdween er een uit het zicht, en beseften we dat het tijd was om terug te keren naar het kamp.

We keerden om en reden terug naar Mata Mata, tevreden dat onze ogenschijnlijk 'rustige' dag was veranderd in iets heel boeiends. We hielden de maximale snelheid van 50 km/u aan in de Kalahari, voorzichtig navigerend door de zanderige wegen. We konden het ons niet veroorloven dat onze voorwielaangedreven auto vast zou komen te zitten.

Ondanks onze snelheid hielden we een waakzaam oog op onze omgeving. Je wist maar nooit wat zich zou kunnen tonen. Plotseling, een flits van beweging - of hadden we het mis? Ja, daar, op die heuvel... De verrekijker bevestigde onze vermoedens - een leeuwin! Te ver weg voor een foto, maar het was toch een leeuw! We haastten ons verder richting het kamp en kwamen net voor sluitingstijd aan. Desondanks waren we tevreden. De Kalahari had eens te meer bewezen ons te kunnen verrassen. Je wist nooit wat er om de volgende bocht in de weg te wachten stond.

Woestijnvos

Zijaanzicht van dit prachtige dier