Dwergmuizen

Een nieuw natuurgebied

Het beoefenen van onze hobby, fotografie, kan in de winter een behoorlijke uitdaging zijn. In Nederland zijn de winters vaak somber, grijs en regenachtig. Zonlicht, een van de belangrijkste elementen voor fotografie, is dan een zeldzaamheid.

Toch grijpen we elke kans aan om naar buiten te gaan zodra het weer lijkt mee te werken. Een van onze favoriete bestemmingen, niet ver van huis maar verrassend gevarieerd, is de Oostvaardersplassen. Dit uitgestrekte gebied, met een oppervlakte van 56 vierkante kilometer, is het grootste door mensen gemaakte natuurreservaat ter wereld.

Oorspronkelijk bedoeld als industrieterrein, werd dit plan verworpen toen bleek dat er geen behoefte was aan extra ruimte voor industrie. Rond 1968 werden met kleine vliegtuigen rietzaden over het gebied verspreid, waarna het verder met rust werd gelaten. Dit veranderde het gebied al snel in een bloeiend toevluchtsoord voor vogels van alle soorten en maten.

Het ecosysteem was echter niet in balans, dus werden er in 1983 Konikpaarden en heckrunderen geïntroduceerd. In 1992 kwamen daar edelherten bij. Deze soorten deden het zo goed dat hun aantallen al snel de draagkracht van het gebied overstegen. Na jaren van politieke discussies werd er een beheerssysteem ingevoerd. Dit omvat het reguleren van de populatiegroei, het afschieten van zieke of zwakke dieren, en het incidenteel bijvoeren tijdens heftige winters.

Een onverwachte situatie

Ondanks de voortdurende discussies over de Oostvaardersplassen blijft het een plek waar we graag komen. Tijdens onze wandelingen zien we vaak edelherten, paarden en zelfs vossen. Op een winterdag, na het spotten van diverse dieren, maar zonder echt bijzondere fotografiemomenten, gebeurde er iets speciaals.

We kwamen de bocht om en zagen enkele rietstengels met pluizige zaadkoppen wiegen in de wind. Maar twee van deze pluizige vormen leken opvallend rond. Bij nader onderzoek ontdekten we dat ze helemaal geen deel uitmaakten van het riet—dwergmuisjes! Waarschijnlijk gedreven door honger hadden deze kleine wezentjes hun warme nesten bij de grond verlaten om voedsel te zoeken.

Ondanks de uitdaging van de voortdurend bewegende stengels, lukte het ons om een paar foto’s te maken. Een van de muisjes merkte ons uiteindelijk op, schoot naar beneden langs de stengel en verdween. De andere bleef iets langer zitten, al was de positie minder fotogeniek. Na een tijdje verdween ook deze muis naar beneden, terug de rietstengels in.

We vervolgden onze wandeling, terwijl de dag nog net zo grijs en somber was als voorheen, maar onze stemming duidelijk lichter. We hebben niet altijd grote zoogdieren nodig voor mooie fotografiemomenten. De kleinste schepsels maken ook deel uit van Gods prachtige schepping—iets wat ons telkens weer blijft verwonderen en inspireren.

Dwergmuis in het riet

Dwergmuis in het riet