Jonge zeehonden

Een wilde vaart

Helgoland—een prachtig Duits eiland waar we al eerder over hebben geschreven—blijft ons fascineren. Ver weg in de Noordzee gelegen, is het een plek waar we graag naar terugkeren. Geen auto's, geen fietsen, weinig mensen, volop natuur en frisse lucht—wat wil je nog meer?

Dit keer was onze winterse fotografiebestemming Düne, het kleinere naburige eiland van Helgoland, dat bekendstaat om zijn grote zeehondenpopulatie. Waarom in de winter? Omdat zeehonden dan jongen krijgen, en de pups wekenlang op de stranden blijven. Met hun zachte, pluizige vacht kunnen deze jonge zeehonden nog niet zwemmen totdat ze hun vacht verliezen en, net als de volwassenen, de zee in kunnen.

In december moeten veel moederzeehonden nog bevallen of zijn ze net bevallen, en de meeste pups hebben hun pluizige vacht nog, wat unieke fotografiekansen biedt. Met dit in gedachten stapten we op een zaterdagochtend in Cuxhaven op de veerboot naar Helgoland. In tegenstelling tot in het voorjaar, toen er meerdere veerboten voeren, was nu alleen de stevigere veerboot in de vaart—en dat bleek al snel nodig. Er was een storm op komst.

Tijdens de overtocht bereikte de wind snelheden van 70 km/u, met windstoten tot 100 km/u. Golven van meer dan 2 meter hoog zorgden ervoor dat de boot voortdurend op en neer danste. Onze magen, net als die van veel andere passagiers, waren daar minder blij mee. Het geroezemoes in de lounge verstomde snel en maakte plaats voor het geluid van zeezieke passagiers. Zelf voelden we ons ook behoorlijk misselijk en besloten onze ogen te sluiten in de hoop dat de tijd sneller voorbij zou gaan.

Na tweeënhalf uur turbulente overtocht kwamen we eindelijk aan op Helgoland. Hoewel bleek en wat wankel, waren we opgelucht dat we met onze maaginhoud nog intact van boord konden gaan. Zodra we vaste grond onder onze voeten hadden, verdween de misselijkheid en kon ons zeehondenavontuur eindelijk beginnen—althans, dat dachten we.

Jonge zeehondjes

Maandagochtend bracht een tegenvaller. De wind was sinds onze aankomst verder aangewakkerd, waardoor het onmogelijk was om naar Düne te varen. Zelfs de veerboot vanuit Cuxhaven werd geannuleerd. Wat nu? We besloten Helgoland zelf te verkennen en ontdekten tot onze verrassing een klein stukje strand aan de noordkant van het eiland. Daar vonden we niet alleen zand, maar ook meerdere zeehonden met hun pups! Het was een onverwacht cadeautje. We pakten onze camera’s en nestelden ons op het strand om de schattige, actieve pups te fotograferen. Hun speelse energie zorgde voor talloze mooie fotomomenten.

In de dagen die volgden, ging de wind liggen en werd de overtocht naar Düne weer mogelijk. We maakten de korte oversteek meerdere keren en genoten van onvergetelijke ontmoetingen met de jonge zeehonden. Op de stranden waren hekken geplaatst om bezoekers te beschermen tegen de soms agressieve moederzeehonden, wat een uitdaging vormde bij het fotograferen. Het vergde wat creativiteit om beelden zonder hekken op de achtergrond te maken, maar de pups kwamen vaak dichtbij genoeg om prachtige close-ups te maken.

Uiteindelijk was onze reis naar Helgoland een groot succes. Verfrist en dankbaar voor de mooie momenten die we hadden meegemaakt, stapten we vrijdagmiddag op de veerboot terug. Deze keer was de zee kalm en de terugreis even ontspannen als we hadden gehoopt. Hoewel een stormachtige zee een avontuur op zich is, geven we toch de voorkeur aan rustige wateren.

Moeder en haar jong

Liggend op het strand