Kalahari familie

Leeuwen in de woestijn

Tijdens onze vakantie in Zuid-Afrika afgelopen zomer bezochten we niet alleen het Krugerpark, maar waagden we ons ook aan een onvergetelijke reis naar het noordwesten, naar de Kgalagadi Transfrontier Park. Dit bijzondere gebied, in de zuidelijke uithoeken van de Kalahari-woestijn, strekt zich uit over een enorm gebied, waarvan ongeveer driekwart in Botswana ligt en het resterende kwart in Zuid-Afrika. Het hele park omvat een uitgestrekt terrein van ongeveer 38.000 vierkante kilometer.

In het hart van deze wildernis liggen twee prominente rivieren, de Auob en de Nossob, waarvan de beddingen al ontelbare jaren droog staan. Deze rivieren stromen maar één keer per eeuw en het grondwater is vrij diep. Tijdens het winterseizoen bereikt de temperatuur in de Kgalagadi overdag een aangename 30 graden Celsius, om vervolgens tijdens sommige nachten te dalen tot -10 graden Celsius - een onverwachte en nogal koude ervaring.

Tijdens ons bezoek aan de Kgalagadi, hadden wij in de rivierbedding van de Nossobrivier op een middag een bijzondere ervaring. De dagen waren rustig voorbijgegaan en er was weinig wild gezien, vooral de majestueuze katachtigen lieten zich amper zien. Daarom wisten we, nadat we op een ochtend twee leeuwenwelpjes in de schaduw hadden zien liggen, dat dit de plek was die we 's middags moesten bezoeken. Leeuwenwelpen worden 's nachts zelden alleen gelaten, dus moeder leeuw zou zeker terugkeren. Omdat katten over het algemeen actiever worden rond zonsondergang, wisten we dat ons geduld op de proef gesteld zou worden.

Moederliefde

Onze ogen gericht op de welpen, die nu verborgen zaten achter een grote struik, merkten we plotseling een vlaag van activiteit. Verschillende voertuigen naderden, een ongewoon gezicht in de Kgalagadi. Er was iets opmerkelijks aan de hand. We keken naar links en daar was ze - een leeuwin, onmiskenbaar de moeder. Ze kwam onze kant op en riep haar jongen. Haar gezicht droeg het bewijs van het doden van een prooi – het bloed droop van haar kaken – en ze was op weg om haar welpen te halen.

Het duurde niet lang voordat haar kinderen haar geroep hoorden en in beweging kwamen. Ze kwamen onze kant op, blij om hun moeder weer te zien. De leeuwin, zichtbaar uitgeput, ging nu liggen om op haar kinderen te wachten. Het was een prachtig gezicht, het moment dat ze elkaar ontmoetten - de band tussen moeder en welpen werd duidelijk in hun speelse kopstoten, buitelingen en aanhankelijke omhelzingen. Deze duidelijke uitingen van liefde lieten een diepe indruk achter. Als dieren zulke zorg kunnen tonen, illustreert dat dan niet de zorg en liefde van onze Schepper?

Toch was het duidelijk dat de leeuwin een doel had met het ophalen van haar kinderen. De drie hervatten al snel hun reis in de richting waar de moeder vandaan was gekomen. We probeerden ze voor te blijven, hun pad te voorspellen en deze momenten over meerdere kilometers op foto vast te leggen. Helaas bleef de locatie van de dode prooi verborgen tussen de duinen. Op een gegeven moment beklommen de leeuwen de duin en verdwenen over de rand. Ondanks dat we ze niet meer zagen, slaakten we een zucht van tevredenheid. Opnieuw hadden wij een prachtig moment in de schepping meegemaakt.

Deze bijzondere ontmoeting leerde ons ook een les over de onvoorspelbaarheid van de natuur. In de wildernis is geduld de grootste deugd en de beloningen zijn zeldzaam en kostbaar. Ondanks dat we volop zochten naar deze drie leeuwen in gebieden waar we ze de volgende dagen verwachtten, zagen we ze niet meer. Daarom koesteren we de momenten die we hadden vastgelegd; ze waren elk moment van wachten en elke inspanning waard.

Snel naar moeder

Liefde tussen moeder en kind

Stretch!