Muskusossen

Hoge verwachtingen

Dit schooljaar viel onze herfstvakantie vrij laat, van eind oktober tot begin november. In die tijd van het jaar valt er in sommige delen van de wereld al sneeuw, dus besloten we dat het misschien het perfecte moment was om naar Noorwegen te gaan. Greg had altijd gedroomd van het fotograferen van muskusossen, en dit kon onze kans zijn om ze vast te leggen in een besneeuwd landschap.

In de weken voorafgaand aan onze reis hielden we de weersvoorspelling voor Noorwegen nauwlettend in de gaten. Er viel inderdaad flink wat sneeuw, en het leek erop dat onze wens werkelijkheid zou worden. Maar een week voor ons vertrek sloeg het weer plotseling om. De temperaturen bleven ruim boven het vriespunt, en er werd geen sneeuw meer voorspeld. Het zien van muskusossen leek nog steeds mogelijk, maar ze fotograferen in de sneeuw werd steeds meer een droom dan een realistische verwachting.

Zodra de school op vrijdagmiddag uitging, vertrokken we richting Noorwegen. Rijden was de enige optie, omdat we te laat waren om een veerboot te halen. Dit betekende dat we eerst door Denemarken moesten rijden, via de bruggen Zweden binnen gingen en vervolgens verder noordwaarts trokken naar Noorwegen om Dovrefjell te bereiken. De navigatie voorspelde een rit van 20 uur, exclusief pauzes. Ondanks de lange reis bleven we optimistisch en beschouwden we de rit als onderdeel van het avontuur.

Met de gids op pad

We arriveerden op onze bestemming rond 20.00 uur op zaterdag en na een rustige zondag gingen we maandagochtend vroeg op pad. We hadden voor onze eerste tocht in Dovrefjell een gids geregeld, omdat we het gedrag van muskusossen niet kenden en voorzichtig moesten zijn vanwege hun potentieel gevaarlijke aard. Op het ontmoetingspunt begonnen we aan een steile, vermoeiende klim, het pad verlicht door onze hoofdlampjes.

Toen we de top bereikten, begon het al lichter te worden. Het was ongeveer een half uur voor zonsopgang. Al snel zagen Greg en onze gids een muskusos, perfect gepositioneerd op een kleine heuvelrug, een meer op de achtergrond en de lucht die achter de verre bergen langzaam rood kleurde. We liepen erheen, opnieuw een uitdagende tocht door moerassig terrein. Onze gids legde uit hoe we een veilige afstand moesten bewaren, ervoor moesten zorgen dat de muskusos aan onze aanwezigheid kon wennen en hoe we signalen van gevaar konden herkennen. Die ochtend was de setting adembenemend: een muskusos omlijst door een roodgetinte hemel, met het meer dat het tafereel compleet maakte.

Het weer verandert

De volgende dag vonden we dezelfde muskusos zonder de hulp van onze gids, nu met kennis over hoe we ons rond deze dieren moesten gedragen. Het licht was nog beter en wierp een gouden gloed over het indrukwekkende dier. De reis overtrof al onze verwachtingen.

Op de derde dag viel alles op zijn plek: sneeuw! Het was 's nachts begonnen met sneeuwen, waardoor de klim naar boven glibberig was geworden, en de wind toenam terwijl de sneeuw bleef vallen. Een muskusos vinden in zulke omstandigheden was lastig, met soms maar een zicht van 20 meter. Toch volgden we hetzelfde pad als de vorige dagen, en na een vermoeiende zoektocht vonden we eindelijk een muskusos. Zouden we nu eindelijk onze sneeuwfoto krijgen? We wachtten midden in de sneeuwstorm, en uiteindelijk stond de muskusos op en poseerde prachtig voor ons. Het was adembenemend—dit majestueuze dier in een met sneeuw bedekt landschap was alles waar we op hadden gehoopt.

De natuur en haar wonderen blijven ons verbazen. We voelden ons opnieuw klein en verwonderd over de grootsheid om ons heen, dankbaar voor dit moment in de schepping.

Muskusos in het Noorse berglandschap

Muskusos tijdens het gouden uurtje

In de sneeuw!