Nieuwsgierige zeehonden

De reis naar Helgoland

"Waar ga je heen?" is de eerste vraag die mensen stellen bij het horen van de naam Helgoland.

"Nooit van gehoord," is de reactie die je herhaaldelijk krijgt als je de naam weer eens noemt. En dat is jammer. Helgoland is klein, maar vol dingen om te doen en te ontdekken. Het heeft een rijke geschiedenis. De prachtige rode kliffen. Het unterland en de oberland. De sierlijke jan-van-genten. En natuurlijk het zanderige Düne (extra eiland), met zijn grote kolonie zeehonden.

Op Helgoland leven twee soorten zeehonden: de grijze zeehond en de gewone zeehond. Hoewel beide heel interessant zijn, en het een geschenk op zich is om zoveel zeehonden samen in het wild te zien, ging onze aandacht vandaag vooral uit naar de gewone zeehonden. Na een vlotte overtocht met de kleine veerboot, die de belangrijkste verbinding vormt tussen het grotere eiland en Düne, pakten we onze fotografiespullen uit en trokken we onze regenpakken aan. Als je op het natte zandstrand zit, ben je in een mum van tijd doorweekt, dus we konden maar beter voorbereid zijn.

Ontmoeting met zeehonden

Het was maar een klein stukje lopen naar het noordelijke strand, en al snel zagen we een groot aantal zeehonden op het liggen. Slapend, ontspannend, eigenlijk gewoon genietend van hun zeehondenleven. Sommigen keken op, toen we voorbij liepen, op een veilige en verplichte afstand van 30 meter. Het waren grijze zeehonden, en soms, na een bijzonder grommend geluid, hobbelden ze opeens weg richting zee. Het was een komisch gezicht, maar we hadden nog steeds niet ontdekt waar we voor kwamen. Waar waren de gewone zeehonden?

Eindelijk, bijna aan het eind van het lange stuk strand, ontdekten we een kleine gewone zeehond op het strand. Het leek jong genoeg om nog niet te kunnen zwemmen. We gingen zitten en begonnen foto's te maken, waarbij we op de aangegeven afstand van 30 meter bleven. Maar hoe jong hij ook was, deze zeehond bewoog niet veel. Soms keek hij even op, dacht misschien "oh, ze zijn er nog!" en ging dan weer verder met zijn dutje. Zou dit het zijn voor vandaag?

Plotseling hoorden we een vreemd geluid. We wierpen een blik in de richting van de zee. Daar was een gewone zeehond, die recht op ons af kwam. Oh nee...wat moesten we nu doen? We hadden een veilige afstand gehouden van de kleine zeehond, maar deze kwam recht op ons af. Moesten we opstaan, waardoor hij misschien zou schrikken? Of gewoon blijven zitten en hopen dat we hem niet onnodig bang zouden maken? We kozen voor het laatste, en eigenlijk hadden we niet veel keus, want hij was al behoorlijk dichtbij.

Plotseling stopte de zeehond, zijn ogen werden groot en rond. "Oeps...het zijn toch geen zeehonden, het zijn mensen!" Hij wierp nog een blik, draaide zich om en begon in volle vaart terug te hobbelen naar de zee. Elegant kon je het niet noemen, maar desondanks bewoog de zeehond zich vrij snel en kon hij spoedig het water in en wegzwemmen. Weer een onvoorziene ervaring, maar opnieuw één die we niet snel zouden vergeten.

Nieuwsgierige baby zeehond

Worden we nu uitgelachen?

Chillen