Slecht gedrag

Rovers in het kamp

Bepaalde dieren, hoewel ze niet tot de Big Five behoren, trekken altijd onze aandacht wanneer we Kruger National Park bezoeken—apen. Zowel vervetapen als bavianen zijn fascinerend om te bekijken, en we stoppen vaak de auto om ze lange tijd te observeren. Is het omdat ze zo mensachtig lijken? Zien we een weerspiegeling van onszelf in hun gedrag of houding? Misschien, maar dat is een vraag die beter onbeantwoord blijft 😊.

Apen zie je niet alleen tijdens het rijden; ze komen ook veel voor op campings en picknickplaatsen. Ze plunderen vuilnisbakken en ‘apenbestendige’ containers door ze open te wrikken en op zoek te gaan naar voedsel. Doordat bezoekers ze illegaal voeren, blijven apen in deze gebieden hangen. Hoewel ze er schattig uitzien, realiseren veel mensen zich niet hoeveel gevaar ze de dieren brengen door ze te voeren. Voeren kan leiden tot agressief gedrag, wat ertoe kan leiden dat de dieren moeten worden gedood. In andere gevallen worden de apen verdoofd en enkele kilometers verderop verplaatst, in de hoop dat ze de weg terug niet vinden.

Als je even niet oplet…

Helaas associëren apen mensen nu met voedsel, en ze zijn altijd in de stemming om iets te stelen als ze de kans krijgen. Dat was precies wat er gebeurde op een zonnige zondagmiddag, toen we een dutje deden in ons huisje in een van de wilderniskampen. De slaapkamerdeur stond open, en plots hoorden we onze waterflessen omvallen in de keuken. Was het de wind? Dat dachten we, dus we keken niet.

Maar Jacobine vertrouwde het toch niet helemaal en ging rechtop zitten om de keuken in te kijken. Tot haar verbazing—een vervetaap! Ze sprong uit bed en rende naar de keuken, net op tijd om te voorkomen dat de aap de tassen met ons brood en muesli opende. Geschrokken door haar plotselinge komst, verdween de aap in een andere slaapkamer. "Wees voorzichtig," waarschuwde Greg, die inmiddels ook wakker was. "Apen kunnen bijten, en ze kunnen hondsdolheid hebben!"

Greg stond snel op, pakte een groot mes uit de keuken en ging richting de logeerkamer. Maar de aap was al verdwenen. Al snel ontdekten we hoe hij was binnengekomen en ontsnapt—hij had de horren, die niet goed vastzaten, weten open en dicht te krijgen. Apen zijn ongelooflijk slim en vinden altijd een manier om binnen te komen—zoals die keer dat er een door ons autoraam sprong. Pas toen Greg dreigend zijn camera ophief, sprong hij weer naar buiten en klom op het dak.

Ervaringen zoals deze herinneren ons eraan dat we ons echt in de natuur bevinden, waar dieren zich onvoorspelbaar kunnen gedragen. Hoewel het ons waakzaam houdt, weerhoudt het ons er zeker niet van om van hun aanblik te genieten—op veilige afstand, uiteraard.

Kijk hem kijken...

De aap die bijna in onze auto was geklommen.