Een spannende tocht

Prachtige natuur

Vrijdagochtend bleek een prachtige en koude ochtend. We sloegen dit keer linksaf bij het verlaten van het kamp en gingen, nadat we een hyena hadden gespot, rechtstreeks op weg naar Mathikithi zelf. Dit is een geïsoleerde, zandstenen heuvel van ongeveer 313 m hoog, die we vandaag blijkbaar zouden beklimmen. Op de top werden we getrakteerd op een adembenemend uitzicht, wow! Op zulke momenten voel je echt de grootsheid van de schepping en het feit dat je maar een klein mensje bent. Na enige tijd op de top te hebben doorgebracht vervolgden we onze ochtendwandeling. Net als de dag ervoor was het leerzaam en indrukwekkend.

In de middag beloofden onze gidsen ons een wandeling in een prachtig gebied. Dat leek aanvankelijk niet zo, aangezien ik tijdens de wandeling alleen maar hoog gras zag. Uiteindelijk staken we een rivierbedding over en, mooi was het zeker. De rivierbedding bevatte nog een klein stroompje water en de groene planten maakten het prachtig.

Wat grote katjes…

Op de terugweg staken we de rivierbedding weer over, en toen begonnen de gidsen zich zorgen te maken. De rivierbedding stond vol met leeuwensporen! Een enkele leeuw tegenkomen was geen groot probleem, maar een grote troep? Waren de leeuwen een uur geleden de rivier overgestoken? Twee uur geleden? Of was het pas vijf minuten geleden? We hadden geen andere keuze dan de rivieroever op te klauteren en het uit te zoeken, want dat was de weg terug.

We waren nog maar een klein stukje verder toen we ze zagen, leeuwen! We verrasten hen, waardoor ze zich in alle richtingen verspreidden. Drie vrouwtjes bleven staan en keken ons aan. De gidsen overlegden kort met elkaar en zeiden toen: "We hebben geen keus. Het wordt donker en de weg naar de auto is de kant van de leeuwen uit. We gaan recht op ze af. Denk eraan: als ze aanvallen, sta je stil en volg je de instructies op. Begrepen?" We knikten allemaal.

We volgden stilletjes de gidsen, zoals gewoonlijk in één rij. Toen gebeurde het... met een grote brul viel één van de vrouwtjes ons aan, en stopte op een afstand van ongeveer 70 meter. De gidsen stopten, zoals wij allemaal, en zeiden dat we stilletjes achteruit moesten gaan. Dat deden we.

Omdat we de leeuwen onverwachts waren tegengekomen, hadden we ze bang gemaakt. Ze vlogen alle kanten op. In een normale situatie zou dat geen probleem zijn geweest, maar deze leeuwen hadden welpen die we door het hoge gras niet hadden gezien. De welpen waren ook alle kanten op gegaan, sommige recht op ons af en anderen de rivierbedding in achter ons. Dit betekende dat de leeuwin zich bedreigd voelde. Haar welpen zouden in gevaar kunnen zijn omdat wij tussen haar en haar welpen in stonden! Ze waarschuwde ons...

Hoe komen we thuis?

De gidsen besloten een kleine omweg te maken en hergroepeerden de volgorde waarin we liepen. De mannen achteraan. De omweg mocht niet lang duren, want de zon ging onder en in het donker lopen kon echt gevaar betekenen. De leeuwen vonden de omweg niet groot genoeg want plotseling kwamen er drie vrouwtjes op ons af gestormd! Opnieuw stopten we, luisterden naar de gidsen en liepen terug, waardoor de afstand tussen ons en de leeuwen groter werd.

We volgden de gids, die met een grotere boog om de leeuwen heen ging, en versnelden ons tempo. Gelukkig leek dit acceptabel voor de leeuwen, ook al gromden en brulden ze nog steeds woest. Uiteindelijk bereikten we de auto weer, net op tijd want al snel ging de zon onder, waardoor het echt donker werd. We zuchtten allemaal, dankbaar dat we veilig waren gebleven, ons realiserend dat de bescherming van de Heere elke minuut van de dag nodig is.

Zonsopkomst vanaf Mathikithi

Leeuwen te voet

Zonsondergang bij Nsemani dam